De Zeepkist – Bos en Lommer
Het was een project van weken, waarin zweet en tóch soms wat tranen de stemming van het buurthuis bepaalden. Maar toch, wat zagen we een groei van technisch vernuft, praktische ontwikkeling en een drang naar beweging op hoge snelheid.
Het begon allemaal op een donderdagmiddag, ergens in december – een dag waarin de jongens voor het eerste bekend raakten met ons concept en plan van de houten bolide. De groep kinderen, van wie de meesten ons bij het binnenkomen de bekende ‘ik verveel me en ga daarom waarschijnlijk niet opletten’-blik gaven, veranderden in korte tijd in een zowaar waardevolle en oplettende groep auto-ontwerpers. In no time lagen de ontwerpen klaar – de één uitvoerbaarder dan de ander – en werd in Brits-Parlement stijl gestemd over de beste, die over een paar weken Bos en Lommer onveilig moest gaan maken.
Van gebrek aan fantasie en kennis van auto’s was geen sprake: een spoiler, maar liefst twee uitlaten en een picknickmand voor de liefhebber, het moest er allemaal op. In het definitieve ontwerp dat uiteindelijk op tafel kwam te liggen, zagen ze echter vanwege de praktische onuitvoerbaarheid en ons schamele budget helaas weinig van deze attributen terug. ‘Meester..!, wat is dit nou weer?’ galmde door het buurthuis. ‘Een echte Formule-1-wagen!’ was voldoende antwoord om ze aan het werk te krijgen.
Zes planken van elk twee meter lang moesten het ontgelden; onder ons toezicht vloog de zaag als een warm mes door de boter door de planken heen, waarna de op maat gezaagde stukken zo glad werden geschuurd dat sommigen bijna vlamvatten. In korte tijd en met veel enthousiasme begon de bolide vorm te krijgen. Dozijnen schroeven werden er door de jongens ingeboord; sommigen bereikten hun doel niet en anderen deden dat in de verkeerde richting. Tóch hield het project stand, met hier en daar wisselende opkomsten en waren het alleen nog de wielen die door het team vervangen en gemonteerd moesten worden. Een laatste lik verf en hier en daar een Red-Bull- en Ferrarilogo en de race kon beginnen.
Het team had zich bij Circuit Bos en Lommer verzameld en toonde weinig interesse in onze veiligheidsmaatregelen: ‘Jonguh, die Mercedes haal ik zo in!’. Één voor één vlogen ze weg en al stelde de afstand weinig voor, de stemming leed er niet onder. Totdat de voorbanden het begaven en het over was met de pret. Achteraf gezien gold dit denk ik alleen voor ons: wij moesten het maar repareren, terwijl zij in hun fantasie gewoon door gingen met de race. Ook zonder voorbanden.
Daan Schoten