Het verhaal van de verliezers
Voetbal! En nee, we hebben het hier niet over de Ajax vs. Manchester finale. Of over Feyenoord vs. Heracles. Het gaat hier om de grootste wedstrijd van het jaar, het VoorUit Voetbaltoernooi, waarin alle 8-12 jarige profvoetballers van Amsterdam samenkomen.
Ook Osdorp de Punt had dit jaar weer het privilege om mee te doen. Met de gebundelde wervings- en coachtalenten van Pablo, Joep en ik hadden we dan ook in mei een goed lopende voetbalclub met elke week een opkomst van 15-20 kids. Verblind door het enthousiasme van de deze jongens en de grote opkomst, hadden wij dan ook opgegeven dat wij met tenminste 10-12 kids, van groep 7-8 naar het toernooi zouden komen. De jongens waren wel iets jonger, maar die oudere categorie had grotere teams, dus dat leek ons (lees:mij) beter. Zeker zouden wij dit jaar niet weer het team zijn dat met maar vier spelers op kwam dagen.
Maar hoogmoed komt voor de val.
Op de dag des Oordeels, kwamen er dan ook maar vijf kinderen opdagen. Wij hebben nog geprobeerd om de ander jongens uit hun huizen te sleuren, maar zonder succes. Dus toen ging Osdorp de Punt dit jaar weer, te laat, met een te klein team naar het voetbaltoernooi. Geschiedenis herhaalt zichzelf, zeggen mensen altijd, maar, net zoals elke generatie, dacht ik dat wij beter waren dan de vorige.
Toch zat bij de harde kern van onze voetbalclub de moed er goed in. Dit werd er in onze eerste wedstrijd, tegen de Kolenkit buurt, er flink uitgeslagen. We zouden 5×5 spelen, prima, behalve dat een verkeerde telling ervoor zorgde dat het de halve wedstrijd 6×5 was. De eerste wedstrijd hebben wij niet alleen dik verloren, maar hebben ook gelijk al een groot deel van de jongens hun optimisme weggenomen. De wedstrijd was gewelddadig en wij speelden ook niet goed. Maar dit waren de kampioenen van vorig jaar, en de rest werd makkelijker, toch?
Maar na nog een 7-0, en een 5-1, en een 9-1, zaten we er flink doorheen. Het was gewoon sneu. Niet omdat de jongens slecht speelden, of niet hun best deden, maar ze waren gewoon te klein. Naim, een van onze besten spitsen, kan pittig hard rennen, maar hij is 9, misschien 1.20 lang en weegt net 20 kilo. Hij kan alles geven wat hij heeft, maar hij kan gewoon niet sneller rennen dan een groep 8-er van drie a vier koppen groter. Ayoub, Naïl, Chakir en Arda hebben alles gegeven, maar het was gewoon niet genoeg En ik geef het toe, ons team was ook niet zo geneigd tot het passen van de bal, maar dat alleen kon ons dikke verlies niet volledig verklaren. Wij hebben zelfs de jongens aangeboden om gewoon op te geven en in de speeltuin te gaan spelen. Maar nee, ze wouden allemaal, stuk voor stuk, door tot het einde. Ook al zagen ze de bekerkans niet zo reëel meer in. Dus hebben wij als coaches alleen nog maar af en toe geroepen “HET GAAT NIET OM DE WINST, MAAR OM HET PLEZIER”, hebben we de jongens hun strategie en posities laten bepalen (ga allemaal maar lekker in de spits joh, we kunnen toch niet dikker verliezen), en heeft Joep zelfs een wedstrijdje gekeept.
En toen zijn we, na ons dikke verlies omarmd te hebben, lekker in de speeltuin gaan spelen. Het blijven namelijk gewoon kinderen, en als je ze een ijsje geeft en de kans om de meesters en juf keihard in te maken bij een potje voetbal, komt het altijd wel goed. En alle andere jongens moeten bij de volgende voetbalclub extra veel push-ups doen.