Over de vloer bij de Yaacoubi's

Het centrum van Amsterdam is allesbehalve een multiculturele mengelmoes, tenzij we de hordes toeristen meetellen. Wie iets in het centrum te zoeken heeft studeert, werkt of geeft geld uit. De rijkere sociale klasse. Laat dit nu ook de wereld van een UvA-student zijn. Het studentenleven bestaat voornamelijk uit het pendelen tussen publieke ruimtes in het hartje van de stad. Van de UB naar de Coffee Company, vervolgens snel uit college naar de nieuwe Yogaschool om de hoek…

Plaatsen waar nauwelijks Marokkaanse, Turkse of Ghanese Nederlanders te bekennen zijn. Ook als je studentenkamer zich in een van de buitenwijken bevindt, blijft het contact met de buurt minimaal. Het gaat meestal niet verder dan ‘Goedendag buurman’ of ‘drie tomaten alstublieft’. Woorden met goede intenties maar zonder het vermogen om een echte relatie op te bouwen.

VoorUit heeft mij de kans gegeven om een onbekende wereld te ontdekken. Dit is de wereld van een Nederlandse minderheid met andere gewoonten dan de voor mij bekende Westerse gewoonten. Ik heb in de afgelopen maanden een bijzonder mooie relatie opgebouwd met mijn ‘contactgezin’. Ik zet dit woord tussen aanhalingstekens omdat het zo onpersoonlijk klinkt en niet aansluit bij de opgebloeide band tussen mij en de Marokkaanse familie.

Ik zie de familie Yaacoubi zo’n een tot twee keer per week. Vaak onder het genot van een lekkere maaltijd en veel opgewekt gekwetter van alle vier de kinderen uit het gezin. Verbazingwekkend vind ik het hoe snel ik iets ben gaan betekenen voor die kinderen. Ook de band tussen de ouders en mij is goed, ook al zijn de culturele verschillen duidelijk aan te wijzen.

Farid, het jongste kind uit het gezin, vroeg mij of ik wist wie er liever was: Allah of Shaytan. Zijn moeder gebaarde hem om stil te zijn. Toch vroeg ik door, want ik wilde graag het antwoord weten. ‘Allah, want Shaytan is de duivel en die duwt je van het balkon zo in het water!’. Weer wat geleerd. Dezelfde avond nog zit ik met mijn vrienden in onze stamkroeg het leven te bespreken onder het genot van een biertje.

Sinds een jaar fiets ik op en neer tussen deze twee werelden en twee werkelijkheden. Een van de kinderen in de Kolenkitbuurt en de ander van de student aan de UvA.

VoorUit zorgt ervoor dat het blikveld van studenten breder wordt. Het project geeft je de mogelijkheid om te wandelen over onontgonnen terrein en te proeven van gerechten waar je papillen van schrikken. VoorUit geeft mij een ervaring die ik anders niet had meegemaakt.

Tekst: Iris de Waart/Beeld: Thijs Paanakker