Team Osdorp de Punt bezoekt moskee

Ik werk al meer dan twee maanden bij VoorUit, en het is leuker dan ik me had kunnen voorstellen. Ik heb van alles gedaan waar ik anders nooit aan was begonnen. Praten met ouderen over de verschillen tussen Ciske de rat uit 1955 en de moderne versie uit 1984 is daar maar één voorbeeld van. Ik kan daar sinds kort een nieuwe, mooie gebeurtenis aan toevoegen: een rondleiding in de plaatselijke moskee!

Om tien uur ‘s ochtends stonden we met het team voor de deur van het moderne gebouw van de Arrabitha Al-Islamia Moskee. De deur zag er behoorlijk dicht uit, en eigenlijk ook helemaal niet echt als een hoofdingang. Na een moment van twijfel duwden we de deur maar open, en stapten naar binnen.

In de lichte gang met dakraam viel de grote houten schoenenkast op die nu grotendeels leeg was, maar op een drukke vrijdagmiddag vast helemaal vol zou staan. Na een eerste woord van welkom gingen we in een kring zitten met drie vriendelijk ogende mannen (waarvan er één een ontegenzeggelijk indrukwekkende baard had) en stelden ons aan elkaar voor.

Het geroezemoes van de Arabische lessen achter enkele deuren en het in en uitlopen van mensen deden me ergens wel aan de gemoedelijkheid van een basisschool denken. Onder deze geluiden was het eerste wat de mannen ons zeiden dat een moskee eigenlijk helemaal niet iets geks of bijzonders is. Ook drukten ze ons op het hart dat de Arrabitha Al-Islamia Moskee dan wel een gebedshuis van de Islam is, maar dat iedereen er van harte welkom is om binnen te stappen, met uitzondering van de gebedsruimte. Een vierde man ging rond met een dienblad met thee, en wij kregen de gelegenheid om te vragen wat we wilden weten.

Terwijl ik bezig was met me verbazen over hoe mierzoet de thee was, bespraken we talloze onderwerpen. Dat iedereen welkom is kwam vaak terug. Verder vertelden de mannen dat mensen bij de moskee komen vanwege allemaal verschillende redenen: vragen over hun leven, behoefte aan rust en natuurlijk om te bidden. De digiborden voor de lessen Arabisch kwamen aan bod, net als de aparte ruimte voor vrouwen in de moskee. De moskee neemt een centrale plek in de wijk in en verbindt mensen. Iemand die problemen heeft, proberen de mensen van de moskee zo veel mogelijk te ondersteunen. Cool vond ik om te horen dat de moskee vrijwel geheel op basis van vrijwilligers draait.

Maar toen iemand van ons vroeg of de mannen al eens naar Mekka waren geweest veranderde de toon van het gesprek. Hun ogen lichtten op en toen ze er enthousiast over vertelden leken ze nog steeds betoverd door een gevoel wat ik als atheïstisch opgevoede student misschien wel nooit zal ervaren.

Ondanks dat we dachten te hebben begrepen dat de gebedsruimte een plek voor alleen moslims was, mochten we er best een kijkje nemen. Hoge ramen verlichten er de tapijten die de hele vloer bedekken, met lijnpatronen erop waardoor je kan zien waar je kan staan als je gaat bidden. Langs de wand staan rijen en rijen van Korans, en in het midden van de zaal een klok met de vijf gebedstijden erop. Eén van onze rondleiders las ons een stukje uit de Koran voor in het Arabisch, en het klonk prachtig.

Ik denk nu terug aan wat de mannen aan het begin van ons bezoek aan de moskee zeiden: dat het echt niet zo’n uitzonderlijke plek is. Gek is het misschien niet. Maar bijzonder is het zonder twijfel.

Tekst: Kay Ihle